Kynfrelsi Karla

Kynfrelsi Karla

 

Ég elska klæðskiptinga sagði ég við vinkonu mína á kaffihúsinu.

Hún sagðist elska þá líka.

Tilefnið var ungur rosalega sætur strákur sem gekk tígulega inn á staðinn þar sem við sátum og sötruðum latté...not!

Hann bar sig eins og verðlaunatrippi og sveiflaði mjöðmunum eins og tígrisdýr.

Með bleikan varalit og græna slæðu yfir augnalokunum.

Perlum var raðað á augnbrúnirnar og brosið geislaði af hugrekki sem minnti á Mata Hari.

Hendurnar hreyfði drengurinn af þokka á pari við gyðju og neglurnar voru lakkaðar í svörtu.

Klæðnaðurinn var ekkert annað en meðvitund um hátísku með dassi af sjálfi og grundvallar trausti á eigin smekk.

Hann klæddist fölbleikri silkiskyrtu með gylltum bryddingum við úlnliðina.

Fyrir neðan skyrtuna var hann í fallegum sokkabuxum og frá mjöðmum og niður á mið læri hafði hann dregið lítið sari úr fagurgrænu silki.

Yfir þetta allt saman var flauels svört slá með hettu sem hann hafði lagt yfir höfuðið.

Slánna tók hann af sér áður en hann settist.

Auðvitað skoðaði ég skóna.

Þeir voru látlausir en glæsilegir eins og allt annað. Svartir og stæðilegir. Líklega skónúmer 44.

Þó pilturinn væri grannur eins og dansari þá var hann ekki smár.

Ég stari ekki á fólk yfirleitt, ég er ekki dóni, en hann fann að ég horfði á hann og í stað þess að bregðast við af firringu brosti hann til mín þessu áðurnefnda hugrakka fallega sjálfstæða brosi.

Sjálfsagt glápinu vanur.

Ég brosti á móti.

Ég reyndi að segja honum með brosi mínu að ég væri einungis að votta glæsileika hans virðingu mína með góninu.

Maður sér ekki oft svona tignarlega og framúrskarandi fegurð sem kveikir á hugmyndum um hvað við gætum öll verið glæsileg að utan og innan ef við bara nenntum að fylgja eigin smekk og vilja þótt það þýði smá mótvind í seglin.

Drengurinn settist nálægt okkur og þegar hann opnaði munninn til að tala við þjón streymdi fram fágaður bariton hljómur í bland við þokkafullan bassa.

Í gegnum smekklega fagurbleikar varirnar pantaði þetta fallega ungmenni sér glas af hvítvíni og eitthvað annað sem ég heyrði ekki.

Á endanum þurfti mín vinkona að sjálfsögðu mína athygli og við kláruðum veru okkar á kaffihúsinu.

Á leiðinni þaðan og það sem eftir var dagsins leitaði hugur minn oft til þessa orðs „klæðskiptingur““

Önnur orð af svipuðum toga komu mér í hug, eins og umskiptingur og hamskipti.

Orð eru líklega upphaf og endir á því hvernig við hugsum samfélag okkar í grunninn og hvernig við sjáum okkur sjálf og aðra.

Ég er ekki týpan sem langar til að stroka blótsyrði út því ég elska blót.

Ég lít á það sem áskorun að læra að blóta fallega því blóti maður glæsilega hefur maður náð fullkomnum tökum á tungumálinu að mínu mati.

Með þessu er ég að frýja af mér allan orðafasisma.

Orð eru nefninlega stærri en bara eitthvað tæki til að koma upplýsingum á framfæri.

Orðið klæðskiptingur virkar á mig eins og einhver karldurgur hafi stolist í húsmóðurbúning mömmu sinnar frekar en að fallegur drengur hafi ákveðið að slökkva á kúkabuxa-geninu og taka skrefið í átt að silkiblússum og sokkabuxur.

Með allri þeirri áhættu sem það hefur í för með sér í grimmu karlasamfélaginu.

Ekki líður mér eins og klæðaskipting þó ég sé í hermannabússum, levis gallabuxum og köflóttri skógarhöggs skyrtu.

Mér líður að vísu ekki vel í slíkum klæðnaði en mér líður ekki eins og einhverjum umskipting.

Þannig að mín niðurstaða er sú að orðið sé oftar, ef ekki alfarið notað um karlmenn sem klæðast kvenlegum fötum og nota farða og skart til að skreyta sig.

Þessir menn eru litnir hornauga í samfélögum okkar.

Ég er ekki til þess burðug að hafa tölu á því hvað stóru hönnuðirnir í klæðabransanum hafa oft reynt að breyta þessu.

Þeim hefur ekki tekist að koma þeim breytingum í almennan farveg.

Grunur leikur á að þessum fallegu sjálfstæðu mönnum sem brjóta ísinn með þessum hætti sé svo illa tekið í karlasamfélaginu að tilraunir til breytinga brenni í testósterón eldi karlasamfélagsins.

Það er komið fram við þá eins og liðhlaupa.
Við sjáum þessa karllægu fjötra á íslensku alþingi.

Þar skreyta konur sig með litum, perlum, skinnum, bolum, pilsum og hreinlega því sem þeim sýnist.

Ef karlmaður dirfist að brjóta jakkafata hefðina á þeim vinnustað verður það að blaðamáli.

Ég tók eftir jakkafataforminu fyrst sem júniformi þegar ég sá myndina „True Lies“ Með Arnold schwarzenegger og Jamiee Lee Curtis.

Í byrjun myndarinnar eftir smá Bond bragð fara tveir íturvaxnir agentar inn í risa diplómatapartý hjá austurlenskum viðskiptavesír “minnir mig”.

Myndavélin skautar yfir partýið í liprum loftmyndum svo áhorfandinn fær yfirsýn yfir litadýrð kvennana sem eru eins og páfuglar með fjaðrir sínar og skart. Allir karlmennirnir eru eins.

Þeir eru í júniformi eða Tuxedo sem er ekkert annað en afleiða valdaklæðnaðar karla eftir frönsku byltinguna.

Svartur jakki hvít skyrta svartar buxur, lakkrísbindi og kúluhattur.

En sá klæðnaður varð búningur nýrrar valdastéttar karlmanna þegar borgarastéttin varð til eftir frönsku byltinguna.

Þarna í diplómatapartýi hinna sönnu lyga voru þeir ekki bara allir eins klæddir heldur með eins klippingu.

Vald án sérkenna.

Demantarnir eru hengdir á hina aðgerðarlausu konu, hún er skrautið og fjaðrirnar sem á henni hanga eru vísbending um smekk og ríkidæmi karlsins.

Auðvitað er þetta aðeins hliðarumræða á stærra máli í heimi karla.

Heimur ofbeldis og veiðimennsku og gríðarlegrar ábyrgðar.

Allt það hlítur að valda aldagamalli þreytu sem er áræðanlega farin að segja til sín.

Eða kannski má segja augljóslega.

Ekki lái ég þeim þreytuna enda hefur ekkert smá gengið á og það lengi.

Fagrir hlutir og fínlegir eiga að vera fyrir stráka alveg eins og stelpur og miklu aðgengilegri.

Því þeirra heimur víða er grófur og harður og hvað er þá betra en að sveipa silki á harðann skrápinn og púðra skeggrótina.

Lífga upp á ásjónu sína með litum og lifandi klæðum og fínlegum hreyfingum.

Ein ánægjuleg smábylting átti sér stað hér á skerinu um stund. Það var þegar pollapönk gerði reisu á júróvisjón með sitt frábæra fordómalag.

En eftir það fóru strákar að naglalakka sig alveg niður í leikskólann.

Ég vildi óska að það hefði náð að bora sér inn í menninguna.

Er ekki grundvallar atriði kynfrelsis að hætta að nota orð eins og klæðskiptingur.

Og gera svo kannski það sama við orðskrípin sem upplýsa um kynhegðun fólks sem ég hef aldrei skilið hvers vegna hefur gengið svo langt.

Því ástin hefur ekkert með kyn að gera og hverjum kemur það við hver hinn eða þessi sængar með svo lengi sem samlífið er næs fyrir alla.

Jú, það er einhver fegurð í því að stefna á þennan stað og mögulega skref í átt að jafnrétti fyrir karla í karlaheiminum.

Því ef karlarnir okkar eru frjálsir þá verður allur heimurinn betri líka.

Ég er viss um það. Þeir eiga það skilið að fá bæði að skreyta sig skeggi og skarti áreitislaust.

Burtu með fordóma og burtu með orðskrípi eins og klæðskiptingur takk fyrir.

 

Helga.